μια στιγμή

Χθες το απόγευμα πήγαινα προς πλατεία Βικτωρίας. Ξεκίνησα με μετρό από το Ν.Κόσμο. Μπήκα στο βαγόνι ψάχνοντας μια θέση (μια από τις λίγες φορές γιατί συνήθως δεν κάθομαι). Μπροστά μου ήταν δυο πιτσιρίκια γύρω στα 16. Κάθονται σε δύο θέσεις και βάζουν τα πόδια τους στην απέναντι κενή καρέκλα. Πλησιάζω κι εγώ βλέποντας την υποψήφια θέση μου κατειλημμένη από τα...παπούτσια τους -εντάξει λίγο στην άκρη, δεν πάτησαν και πάνω. Καθώς με βλέπουν να πλησιάζω, αρχίζουν σιγά σιγά να μαζεύουν τα πόδια τους. Τους κοιτάω "Sorry",λέω. Και ο πιτσρικάς: Γιατί λες Sorry;Κι εγώ...τους κοιτάω και σκέφτομαι..."Κάποιοι λένε πως πρέπει να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους, εγώ σέβομαι τους νεότερους...". Δε λέω τίποτα, χαμογελάω και κάθομαι και συγκινούμαι. Μπορεί να ήθελα να είμαι στην ηλικία τους,μπορεί να τους φέρθηκα όπως θα ήθελα να μου φέρονται όταν ήμουν στην ηλικία τους.
Είμαι θαυμάστρια των εφήβων... Κάθε φορά που μια παρέα με κορίτσια ή αγόρια μπαίνει στο βαγόνι χαζεύω σα να μην κυλά ο χρόνος και έχω την αίσθηση ότι καθένας το βαγόνι θα ήθελε να είναι ένας από την παρέα. Γεμίζουν το χώρο με ένα μοναδικό τρόπο, ξεχειλίζουν από ζωή (τις περισσότερες φορές)... Ίσως γι αυτό δυσκολευόμαστε τόσο να περάσουμε στην ενηλικίωση ή κάποιοι από εμάς δεν το καταφέρνουν ποτέ. Ισως να μην αντέχουν τις πληγές τις πορείας, μένει ή ψευδαίσθηση της αθανασίας που έχει ο έφηβος -όλος ο κόσμος είναι δικός του και η έφηβη -όλος ο κόσμος είναι δικός της...
Τα βήματα μοιάζουν μη φιλήματα, στο εσωτερικό των σωμάτων και στις σχέσεις συντελούνται εκκρήξεις, συναισθηματικά up&down, η αποθέωση της παρέας, η μοναξιά, το κενό, η περρίσσια, η μουσική...
Ίσως να τους μίλησα για ήθελα τους κλέψω μια στιγμή...

καλό ξημέρωμα...