Αλλαγή πορείας। Τρεις τα ξημερώματα। Μεθυσμένα μονοπάτια μιας άλλης ζωής που όλο λείπει। Σε σένα και σε μένα την αλήθεια να πω। την αλήθεια που αποκαλύπτει το σκληρό της πρόσωπο। Πόσα να 'ναι αλήθεια τα πρόσωπα της αλήθειας_; ήταν την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου έπειτα από ένα βαθύ όνειρο, έναν βαθύ ύπνο που σπάνια επιτρέπω στον εαυτό μου। Όπως κι εσύ, όπως και όλοι εκείνοι κι εκείνες।στο άπειρο.

Στα μονοπάτια του παρελθόντος θα σύρω να σε συναντήσω। Μόνο εκεί।

Μιας και ο χρόνος μας μηδένισε।

Λίγη χαρά σταλάζει στα μαγουλά μου। Δώρο ενός παλιού ηθοποιού στα σιντρίμια της ζωής। Αποχώρησε। Δεν τον βλέπω πια παρά στα όνειρα।

Άνθη να σου χαρίσω। το μέτωπό σου να φιλήσω εκεί που καλύπτεις με φως τις πατρίδες της λήθης μου, τις πατρίδες της καθημερινότητάς μου। Παλιέ μου φίλε

Με κερνάς ουρανό το ξημέρωμα που βρέχει φως από τους τόπους που ταξιδεύεις। Κάποιες φορές μαζί σου με έχεις στην πλάτη σου। Μου μιλάς όπως τότε με μια κίνηση των μυών υποδόρια। κι ένα βλέμμα που δε χρειάζεται καν να αντικρύζω।

Να σου μιλώ με τις λησμονιές, να σου μιλώ με τις ασχήμιες που ο πόλεμος ξερνάει δεν θα το ήθελα।

Να σου μιλώ με το όνειρο αυτό που ζωγραφίζεις όποτε σε συναντήσω.