Πού; Πότε;

κι ύστερα....

Φωτιά, φωτιά τους είπε κι άνοιξε τα χέρια να τους κρύψει στις φερούγες της. Φωτιά είναι η ζωή κι ο ταξιδιώτης από τις αφές φλέγεται. Φωτιές στα μάτια, στα χέρια, στα χέρια ζωές.
Κρυμμένοι πίσω από οθόνες κι αποστειρωμένοι. Το δέρμα ένα με το μάτι, εύστροφοι, καλογυαλισμένοι. Στιφογυρίζουν σε ωραίες στροφές μα δεν το ξέρουν. Εχει τη μαγεία της η δίνη αν πέφεις μέσα μ όλο σου το είναι.
Με ξέχασαν κι απόμεινα κοιμισμένη, δροσοσταλίδες από φύλλα στο μέτωπο, πουλιά...πουθενά. Δεν είχε απομείνει ψίχουλο, ούτε σουσάμι, μόνο ένας ήλιος καυτός που θύμιζε πως κάποτε έζησα. -Πώς; Παρέα με ποιους;-
Όταν άνοιγα το στόμα δε σταματούσα να μιλάω, κι ότι κι αν έλεγα για τους άλλους ήταν πληγή. Μη με ρωτάς, μη με κοιτάς, μόνο άκου. ίσως έτσι να μάθεις πιο πολλά, να μάθεις να μην κάνεις αυτό που έκανα εγώ και σφυροκόπησα το κορμί μου-κι από τότε μόνο ακούω. Μιλάω τη σιωπή κι ακούω τους υπέρηχους.
Το άλλο κορίτσι έφυγε δίχως να μου μιλήσει, παρακολουθούσε τη ζωή μιας πεταλούδας με μαύρα φτερά, μέσα στην πόλη. Η πόλη πονάει, σε σκληραίνει όσο σε κάνει φτερό στον άνεμο, δε με πιστεύεις; Καλύτερα...
Εμεινα μόνη, όσο κι αν δεν το πίστευα, μου πήραν όλες τις αγάπες και τους φίλους, ύστερα έβγαλα μια φωνή κι εκτοξεύθηκα...κι ύστερα κάτι άλλαξε, ένιωσα τα μάτια να τρεμοπαίζουν,κρύωνα, κι άνοιγα τα μάτια, διστακτικά...

μια στιγμή

Χθες το απόγευμα πήγαινα προς πλατεία Βικτωρίας. Ξεκίνησα με μετρό από το Ν.Κόσμο. Μπήκα στο βαγόνι ψάχνοντας μια θέση (μια από τις λίγες φορές γιατί συνήθως δεν κάθομαι). Μπροστά μου ήταν δυο πιτσιρίκια γύρω στα 16. Κάθονται σε δύο θέσεις και βάζουν τα πόδια τους στην απέναντι κενή καρέκλα. Πλησιάζω κι εγώ βλέποντας την υποψήφια θέση μου κατειλημμένη από τα...παπούτσια τους -εντάξει λίγο στην άκρη, δεν πάτησαν και πάνω. Καθώς με βλέπουν να πλησιάζω, αρχίζουν σιγά σιγά να μαζεύουν τα πόδια τους. Τους κοιτάω "Sorry",λέω. Και ο πιτσρικάς: Γιατί λες Sorry;Κι εγώ...τους κοιτάω και σκέφτομαι..."Κάποιοι λένε πως πρέπει να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους, εγώ σέβομαι τους νεότερους...". Δε λέω τίποτα, χαμογελάω και κάθομαι και συγκινούμαι. Μπορεί να ήθελα να είμαι στην ηλικία τους,μπορεί να τους φέρθηκα όπως θα ήθελα να μου φέρονται όταν ήμουν στην ηλικία τους.
Είμαι θαυμάστρια των εφήβων... Κάθε φορά που μια παρέα με κορίτσια ή αγόρια μπαίνει στο βαγόνι χαζεύω σα να μην κυλά ο χρόνος και έχω την αίσθηση ότι καθένας το βαγόνι θα ήθελε να είναι ένας από την παρέα. Γεμίζουν το χώρο με ένα μοναδικό τρόπο, ξεχειλίζουν από ζωή (τις περισσότερες φορές)... Ίσως γι αυτό δυσκολευόμαστε τόσο να περάσουμε στην ενηλικίωση ή κάποιοι από εμάς δεν το καταφέρνουν ποτέ. Ισως να μην αντέχουν τις πληγές τις πορείας, μένει ή ψευδαίσθηση της αθανασίας που έχει ο έφηβος -όλος ο κόσμος είναι δικός του και η έφηβη -όλος ο κόσμος είναι δικός της...
Τα βήματα μοιάζουν μη φιλήματα, στο εσωτερικό των σωμάτων και στις σχέσεις συντελούνται εκκρήξεις, συναισθηματικά up&down, η αποθέωση της παρέας, η μοναξιά, το κενό, η περρίσσια, η μουσική...
Ίσως να τους μίλησα για ήθελα τους κλέψω μια στιγμή...

καλό ξημέρωμα...

Ηλεκτρονικό κρυφτό

Για να ανοίξεις ένα blog πάει να πει ότι σε απασχολεί κάτι...όλους κάτι μας απασχολεί. Το παράθυρο της επικοινωνίας που μάλλον είναι τα μάτια γίνεται ηλεκτρονικό χρωματιστό πεδίο βολής και τελικά η επικοινωνία συντελείται και πάλι μέσω της γραφής, σα διαδικασία απατηλής σφαγής των εικόνων. Γιατί; Κι όμως το πιστεύω ότι όλοι αυτόί που ανοίγουν ένα blog το κάνουν γιατί κάτι τους λείπει, κάτι θέλουν. Και κάτι με κάνει να πιστέυω ότι αυτοί έχουν μια σχέση αναζήτησης και με το σώμα τους, το ανθρώπινο, δεν το ξεχνούν. Τι με κάνει να το πιστεύω αυτό; Δεν ξέρω. (Το αιώνιο θέμα συζήτησης είναι οι σχέσεις) και συνήθως κλείνει με τα κορίτσια να πεθαίνουν για τον ¨Θεό¨ που είδαν στην τηλεόραση και τα αγόρια να εκθειάζουν ηλεκτρονικά επεξεργασμένα κορμιά...Αν κατι δεν έχω πιάσει καλά διορθώστε με...Κρυφτό παίζεται πίσω από τις οθόνες, κρυφτό παίζει η ψυχή μας με εμάς ερήμην μας.

1.37π.μ

Είναι 1.37 π.μ Πριν λίγο ανακάλυψα ότι ένας φίλος έφτιαξε δικό του blog -καλό- είχα προσπαθήσει και παλαιότερα να φτιαξω ένα, αλλά τα παράτησα, ίσως και να θέλει τη στιγμή του. Είναι περίεργος αυτός ο κόσμος, τόσο κρυφά και τόσο φανερά...Κείμενα παλιά και νέα, ένα είδος επικοινωνίας, για τον καθένα ένας λόγος διαφορετικός. Εικόνες, σχέδια, ταξίδια, ημερολόγια...Μια ιδέα να αντισταθούμε στη λήθη; Ενας τρόπος να περισώσουμε τη μνήμη μας(;) διαχέοντας όλο και περισσότερο εγώ μας; Πού θα σας βρω; Που θα βρεθούμε;