Πού; Πότε;

κι ύστερα....

Φωτιά, φωτιά τους είπε κι άνοιξε τα χέρια να τους κρύψει στις φερούγες της. Φωτιά είναι η ζωή κι ο ταξιδιώτης από τις αφές φλέγεται. Φωτιές στα μάτια, στα χέρια, στα χέρια ζωές.
Κρυμμένοι πίσω από οθόνες κι αποστειρωμένοι. Το δέρμα ένα με το μάτι, εύστροφοι, καλογυαλισμένοι. Στιφογυρίζουν σε ωραίες στροφές μα δεν το ξέρουν. Εχει τη μαγεία της η δίνη αν πέφεις μέσα μ όλο σου το είναι.
Με ξέχασαν κι απόμεινα κοιμισμένη, δροσοσταλίδες από φύλλα στο μέτωπο, πουλιά...πουθενά. Δεν είχε απομείνει ψίχουλο, ούτε σουσάμι, μόνο ένας ήλιος καυτός που θύμιζε πως κάποτε έζησα. -Πώς; Παρέα με ποιους;-
Όταν άνοιγα το στόμα δε σταματούσα να μιλάω, κι ότι κι αν έλεγα για τους άλλους ήταν πληγή. Μη με ρωτάς, μη με κοιτάς, μόνο άκου. ίσως έτσι να μάθεις πιο πολλά, να μάθεις να μην κάνεις αυτό που έκανα εγώ και σφυροκόπησα το κορμί μου-κι από τότε μόνο ακούω. Μιλάω τη σιωπή κι ακούω τους υπέρηχους.
Το άλλο κορίτσι έφυγε δίχως να μου μιλήσει, παρακολουθούσε τη ζωή μιας πεταλούδας με μαύρα φτερά, μέσα στην πόλη. Η πόλη πονάει, σε σκληραίνει όσο σε κάνει φτερό στον άνεμο, δε με πιστεύεις; Καλύτερα...
Εμεινα μόνη, όσο κι αν δεν το πίστευα, μου πήραν όλες τις αγάπες και τους φίλους, ύστερα έβγαλα μια φωνή κι εκτοξεύθηκα...κι ύστερα κάτι άλλαξε, ένιωσα τα μάτια να τρεμοπαίζουν,κρύωνα, κι άνοιγα τα μάτια, διστακτικά...